Hoewel ik overbelast thuis zat met twee zorgintensieve kinderen, leek de zorg een eeuwigheid te duren en waren er voortdurend dingen die vast liepen of anders liepen voordat we pas iets vooruit konden. Op den duur was mijn geduld op en waren er zoveel dingen fout gegaan dat ik wel een klacht moest indienen. Ik had geen andere keus, maar het werden hele zware maanden die volgden. Ik had eerst een gesprek met iemand van de gemeente, dat verliep prima, maar vervolgens had ik een gesprek met iemand van een organisatie die niet voldoende op de hoogte was. Ik moest de gehele situatie nogmaals uitleggen en was doodmoe. Plotseling werd mij gevraagd of ik het allemaal nog wel aankon, de zorg voor mijn kinderen. Anders konden hun wel juridisch de zorg uit handen nemen. Ik wist niet wat ik hoorde en dacht dat ik in een slechte film was beland. Ik moest mijn tranen verdringen en zei met een daadkrachtige stem dat ik prima mijn kinderen kon opvoeden, echter alleen wat aanvullende hulp nodig had. Geen juridische hulp dus.

Gelukkig werd er daarna niet meer over gesproken, maar er volgden nog meer zware gesprekken. Achteraf bleek het een communicatie probleem tussen twee organisaties waarbij wij wellicht een melding zouden krijgen van de kinderbescherming. Echter bleek dit niet te kloppen, maar ik heb serieus een week lang bijna niet geslapen ervan en daarna moesten we nog gezellig naar Disneyland met de kinderen. Natuurlijk hebben we daar erg genoten, maar mijn vertrouwen in instanties is daarmee volledig beschaamd. Sindsdien kom ik als een leeuw voor mijn kinderen op en ben ik van alles op de hoogte. Het blijkt gewoon dat niemand dat zo goed kan als ik. Ook al kost het mij heel veel, als mijn kinderen zomaar worden weggehaald zou dat mijn hele leven kosten.

Als ouder kun je het niet vaak goed doen. Als je doodmoe op de grond gaat huilen dat je het even niet meer ziet, dan zien ze je niet als volwaardig en halen ze misschien wel je kinderen weg. Als je overkomt alsof je het goed weet en voor jezelf opkomt vragen ze zich vaak af of je uberhaupt wel extra zorg nodig hebt. Het is een enorme strijd. Natuurlijk moet er goed gekeken worden naar het kind en de hulp die het nodig heeft, maar wij ouders zorgen voor ons kind (of kinderen) en kunnen het soms ook niet alleen.