Pas las ik dat ouders met kinderen vaker ongelukkig zijn, mede omdat ze worstelen met het vinden van tijd voor elkaar.
Hoe zou dit zijn bij ouders met een zorgintensief kind? Of een zorgintensief gezin?

Uit eigen ervaring kan ik vertellen dat het heel pittig is en dat het belangrijk is dat je aangeeft wat niet goed gaat, maar ook wat wél goed gaat.

Waar tijd vinden voor elkaar bij ouders lastig is, is het voor ouders met een zorgintensief kind (of gezin) nog veel lastiger.

Wist je dat de meeste stellen uit elkaar gaan die te maken krijgen met de zorg voor een zorgintensief kind?

Ik weet nog goed dat ik op gesprek ging bij een VSO voor onze zoon en dat er eigenlijk vanuit werd gegaan dat ik gescheiden was. Niet alleen omdat ik alleen gekomen was, maar omdat er in die huidige klas maar twee paar ouders nog samen waren.

Hoewel ik schrok, begreep ik het ook goed. We hebben hier de nodige crisissen al doorleefd en zijn er sterker uitgekomen, maar het had ook zomaar de andere kant op kunnen vallen.

Het bewust tijd maken voor elkaar is zeer schaars met de zorg voor een zorgintensief kind. Mits je terecht kunt bij familie/vrienden die je ondersteunen of een organisatie zoals Zorgoppas.

Maar wat als je sociale netwerk klein is? Of je hebt – net als ik – een zorgintensief gezin? Dan is het zeer moeilijk om tijd te vinden. Als we samen 1x per jaar uit eten gaan is het veel. De zorg loopt nooit naast elkaar en dat betekent nu dat Ryan wel 1x per maand gaat logeren en Elisha niet (we kunnen momenteel niets passends vinden).

Het kleine geluk (dat soms ook minder leuk is) is dat mijn man wisselende diensten heeft en de kids maandag en dinsdag naar de opvang gaan. Dus als het lukt gaan we even samen wandelen en praten we bij. Maar dat zijn ook de momenten waarop we soms kleren moeten kopen voor de kids, moeten klussen in huis of gewoon even ons eigen ding willen doen. Om maar niet te spreken over de zorgafspraken zonder de kids of voor mijn man.

Ondanks dat onze relatie hard vechten is weten we dat we van elkaar houden en ook wat we beide aan kunnen. Dat betekent soms dat mijn man vrij moet nemen als ik héél ziek ben en dat ik de meeste zorgafspraken afloop, omdat zijn concentratie beperkt is.

Als de liefde sterk genoeg is, lukt het om deze blijvend te houden. Al weet ik – na meerdere keren relatietherapie – dat dit niet vanzelfsprekend is.

Liefs, Melinda